ေမွာ္ဘီ ဆပ္သြားေတာ အမက ေက်ာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ေနာ္မွတ္ခ်စ္ က အသက္၄နွစ္ခြဲ ေက်ာ္သြားျပီး ၅နွစ္ျပည့္ ရန္ လိုတဲ ့့က်မကို စမ္းသပ္မွဳ ့အျဖစ္ နားရြက္ေက်ာ္ကိုင္ ခိုင္းတယ္။ ဘယ္နားရြက္ ကို ညာလက္နဲ ့ေခါင္းေပၚကေက်ာ္ကိုင္ ႏိုင္ျပီး ကၾကီးခေခြး နဲ ့တစ္ႏွစ္သံုးေလး ဆိုျပေတာ့ သူငယ္တန္းေပးတက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္ျပီး ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္း အိမ္အျပန္။ အိမ္ေနာက္က မီးဖိုေခ်ာင္း ထမင္းစားပြဲေလးမွာ ထိုင္ျပီး အမေတြလို ေက်ာင္းသူျဖစ္ျပီလို ့ ေတြးရင္း က်ိတ္ျပံဳးမိတာ ခုထိမွတ္မိတယ္။
သူငယ္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းနာမည္က မမိုး၀ါ သူက ၉၁တပ္ကဘဲ သူေရာ က်မပါ လူေကာင္ ေသးေသးညွပ္ညွပ္ေတြမို ့ လူေကာင္ထြားတဲ ့ ေက်ာင္းသူမေတြ ကဗိုလ္က်ခ်င္တယ္။ အမရွိတဲ ့ဒုတိယတန္းအခန္းကို သြားျပီး စစ္ကူေခၚတာဘဲ။ မမိုး၀ါမွာ အကိုအမမရွိေတာ့ က်မက သူဘက္ကလိုက္ျပီး ရန္ျဖစ္ေပးတယ္။
ပထမတန္းေရာက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းစံုလာတယ္။ ၉၁၊ ရွမ္း ၁၊ တိုင္းၾကက္ျခံ၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ အာဏာပိုင္ရံုး၊ အေရွ ့ပိုင္း၊ ေရျပာ ဘက္က လာတဲ ့သူေတြမ်ားတယ္။ ၉၁ က စႏၵာ၀င္း နဲ ့အတူထိုင္ျဖစ္တယ္။ သူက စြာေတာ့ အမကို စစ္ကူသြား ေခၚစရာသိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ အတန္းထဲက ကေလးမေတြက အီစြပ္ခံုရင္ က်မတို ့ကို မပါေစခ်င္ၾကဘူး။ မုန္ ့နည္းနည္း ခြဲေကြ်းမွ ပါရတယ္။ က်မတို ့ေရွ ့ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ၾကတယ္။ က်မနဲ ့စႏၵာ ကႏွပ္ခဏခဏထြက္ေတာ့ ဆရာမကညွစ္ေပးတယ္။ က်မတို ့ ဆရာမက အရမ္းေခ်ာတယ္။ သူလာရင္ ဆြဲ ျခင္းသြားလုျပီး ကိုင္ၾကတယ္။
ျမန္မာစာလံုးေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေပါင္းတတ္ ဖတ္တတ္တဲ ့အခ်ိန္မွာ အဆဲ စသင္ေတာ့တာဘဲ သူမ်ားေတြ ဆဲသမ်ွကို စာရြက္ေလးနဲ ့လိုက္ေရးျပီး က်က္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သြားျပီး practise လုပ္မိတာ အေမနဲ ့မမၾကီးနဲ ့၀ိုင္းခ်ဳပ္ျပီး အေဆာ္ပေလာ္တီးတာ ခံရတယ္။ ခါးၾကားထဲမွာ လိပ္ထားတဲ ့ အဆဲစာရြက္ ကို မမၾကီး ျမင္သြားျပီး ေခါင္းေခါက္တာ ၾကယ္ေတြလေတြ ေတာင္ ျမင္တယ္။ အဲမွာ နည္းနည္းခြင့္လြတ္တဲ ့ အဆဲစကား က ေခြးမစုတ္ၾကီးတဲ ့။ ဒါေတာင္ senior အမေတြ
ေရွ ့ ့မွာ မဆဲရဲဘူး မၾကားတၾကားေလးေပါ့။ အေမက ေနာက္တခါဆဲတာၾကားရင္ ဂံုနီအိပ္ခ်ဳပ္တဲ ့အပ္နဲ ့ ပါးစပ္ကို ေဖါက္ခ်ဳပ္မယ္
လို ့ေျပာလို ့ အဆဲျပတ္သြားတာ။
ဒုတိယတန္းလဲေရာက္ေရာ စမ္းေခ်ာင္းေပါက္က ကရင္မေတြနဲ ့အေသခင္တာ သူတို ့နာမည္ေတြက လွမွလွ ဆူးေဖါထူး၊ ထီးေဖါထူး၊ ေနာ္ခ်ယ္ရီသိန္း ႏွင္းသီတာ တဲ ့။ သနပ္ခါးလိမ္းရင္ ခ်ယ္ရီသိန္းလိမ္းသလို အတုခုိးျပီး အမ်ားၾကီးလိမ္း သြားပြတ္တံနဲ ့အစင္းထင္ေအာင္ ျခစ္တယ္။ သူတို ့က ခင္စရာေကာင္းတယ္။ မမၾကီး က ေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပးဆရာမ လုပ္ေတာ့ တခါတေလ သူစာသင္တဲ ့အခန္းကိုသြားျပီး ငါ့မမၾကီးလွရဲ ့လားလို ့ခ်ယ္ရီသိန္းနဲ ့အတူ သြားေခ်ာင္းရတာ အေမာဘဲ။ မမၾကီးက မ်က္နွာသာမေပးပါဘူး။ အိမ္မွာ သူမ်က္ႏွာသာေပးတာက မိန္းကေလးထဲမွာ အငယ္ဆံုး မယ္နီဂ်စ္တူးမကိုေလ သူ ့ကိုမမၾကီး က ပို ့ပို ့ၾကီး လို ့ေခၚတယ္။ က်မကေတာ့ စာက်က္ပ်င္းလို ့ သူသိပ္မခ်စ္ဘူး။
တိုင္းၾကက္ျခံ နားမွာေနတဲ ့သူငယ္ခ်င္းေခ်ာစုနဲ ့က ပထမတန္းကေန တတိယတန္းအထိ အတူတူ။ သူနဲ ့က်မတို ့ေက်ာင္းေနာက္ဘက္က ေတာထဲမွာ ကစားၾကတယ္။ တခါတုန္း က ဆရာမမလာတဲ့ေန ့ သူ ့အေဒၚနဲ ့ဦးေလးတို ့ ေနတဲ ့ အာဏာပိုင္ရံုးထဲ က ၀န္ထမ္းအိမ္ အထိေခ်ရွည္ၾကတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြအလုပ္သြားတဲ ့အခ်ိန္မို ့ အိမ္ ေရွ ့တံခါး ပိတ္ထားေပမဲ ့ ေရခ်ိဳးခန္းကအပြင့္မို ့ က်မတို ့ေရဘံုဘိုင္က လာတဲ ့ေရကို လက္နဲ ့ခပ္ေသာက္ ေရခြပ္နဲ ့ခပ္ျပီးေခ်ေဆး မ်က္ႏွာသစ္ လုပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းကေန လစ္ထြက္တာ ပထမဆံုးအၾကိမ္မို ့ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ အျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ကို က်စ္က်စ္ဆြဲ ျပီး အတန္းထဲကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ျပန္၀င္တယ္။ စကပ္မွာ ဆူးၾကယ္သီးေတြ၊ မ်က္သီးေတြ ကပ္တာကို ခြာခ်တယ္။ ခုထိ အဲဒီလို ခိုးထြက္ခဲ့တာ အေမတို ့မမၾကီးတို ့မသိၾကဘူး။
အိမ္စာလုပ္ပ်င္းတဲ ့သူမို ့ မမၾကီး တကၠသိုလ္သြားတဲ ့အခ်ိန္ ဟာလြတ္လပ္ေရးဘဲ။ ဒုတိယအမ ေလးေလးလတ္ က စာသင္ေပးတယ္။ သူ ့ေၾကာင့္ လက္ေရးလွလွ ေရးဖို ့စိတ္ပါခဲ ့တယ္။ တတိယတန္း နွစ္လည္အထိ လက္ေရးက ေၾကာင္ခ်ီးကုတ္လက္ေရးေလ။ ေလးလတ္က က်ဴရွင္စဖြင့္ေတာ့ အတန္းထဲက သီတာ၊ ေဇာ္ေအာင္၊ ေအာင္ဆန္းဦး။မခြန္ဖန္ နဲ ့ ေခ်ာစုတို ့လာတက္ၾကတယ္။ ေဇာ္ေအာင္ကို ပဲၾကီးလို ့ေခၚတယ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး။ သီတာကေတာ့ ေမာင္ေလးအၾကီးေကာင္နဲ ့အရမ္းတည့္တာ။ သီတာက စခ်င္စရာခင္ခ်င္စရာေကာင္းတယ္။ ေမာင္ေလးအၾကီးေကာင္ကို သီတာ က ေဆးလိပ္ျဖဴ ဆိုလား ဖိုးဆိတ္ျဖဴဆိုလားု စသည္။ သီတာ၊မခြန္ဖန္၊ ေဇာ္ေအာင္နဲ ့ေအာင္ဆန္းဦးတို ့က ၉၁က ဘဲ။
သီတင္းကြ်တ္နဲ ့ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ အိမ္မွာစာမသင္ခ်င္ဘူး။ အိမ္ေရွ ့ကနားစည္း အိမ္၀င္းထဲက ေမ်ာက္ေလာင္း အုပ္စုေဆာ့ရင္ အာရံုေရာက္ေရာက္သြားတယ္။ ကေလးအုပ္က စု ငွက္ေပ်ာလက္ခုတ္ျပီး ေသနတ္လုပ္ ကစားၾကတယ္။ ဖိနပ္ပစ္တယ္။ တူတူပုန္းတယ္။ ကနားစည္းအိမ္၀င္းထဲက မန္က်ီးပင္အိုေပၚတက္ျပီး ကိုင္းခိုၾကတယ္။ မိုးရြာရင္ အိမ္ေရွ ့ေရေျမာင္းကို သြားျပီး ေရခိုးခ်ိဳးတယ္။ ေဌးေဌးရီ နဲ ့ဆန္နီတို ့ေမာင္နွမ ၂ ေယာက္လဲ အတူလာကစားၾကတယ္။ ေက်ာ္မင္းသိန္း၊ ရဲမင္းေနာင္ တို ့ညီအကိုလဲ အညင္းသန္တယ္။ လွ၀င္းဆိုတဲ ့သေကာင့္သားေလး ကေတာ့ လူလိမ္မာ။ လူၾကီးေတြေပးမကစားခိုင္းရင္ မလာဘူး။ အေမတို ့အလုပ္ရွဳပ္ေနရင္ေတာ့မသိဘူးေပါ့။ အိမ္ေခါင္းရင္းက မာလကာပင္ ကိုင္းကိုလြဲခိုတယ္။ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိရင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲသြားျပီး ရြံ ့ အေပ်ာ့ရွာတူးျပီး အရုပ္လုပ္တယ္။ အိုးပုတ္လုပ္တယ္ ။ ေလာက္စာလံုးလံုးတယ္။ ထုတ္ဆီးတိုးခ်င္လြန္းလို ့အိမ္ကိုမ်က္ႏွာလုပ္ျပီးဆန္ေရြးေပးရတာနဲ ့ပန္းကန္ကူေဆးေပးရတာနဲ ့။ ေနမေစာင္းခင္ထြက္ျပီး ထုတ္ဆီးတိုးကြင္းထဲသြားလြန္းလို ့ ေျခေထာက္မွာတင္တဲ့ ေခ်းကို အေမေတြ အမေတြက ေရနံဆီနဲ ့တိုးျပီးခြ်တ္ရတယ္။
၆တန္းေလာက္လဲ ေရာက္ေရာ ကစားေဖၚေတြသိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ အတန္းေဖၚေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အပ်ိဳလုပ္ကုန္ၾကျပီ။ အထက္တန္းေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ အတန္းေတြကြဲကုန္လို ့အရင္လို ့တတြဲတြဲ မရွိေတာ့ဘူး။ အထက္က အမနဲ ့အငယ္မ မယ္နီတို ့က စာက်ိဳးစားၾကေတာ့ အခ်ိန္နဲ ့ကစား အခ်ိန္နဲ ့ စာက်က္တယ္ ဒါ ့ေၾကာင့္ အဆူသိပ္မခံရဘူး။ က်မသာ ငပ်င္းမို ့ အိမ္ေဘးက ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ သူမ်ားေတြ ေဘာလံုကန္တာကို ခံုခ်ျပီး ေငးရေတာ့တယ္။ ကေလးေတြက လဲ သူတို ့ကစားရင္ ေပးမပါေစခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။
ေက်ာင္းမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေစာေအး၊စီးစီးလ်ာ၊ ေအာင္ေအာင္၊ဇင္ေမ ရွိတယ္။ သူတို ့ ကိုယ္လို ဘဲ။ ကေလးကိုယ္နဲ ့ကေလးစိတ္ေလ။ ဘယ္လို မွ အပိ်ဳၾကီး စိတ္မ၀င္ဘူး။ က်မတို ့ေတြ အိမ္လည္က်တယ္။ စီးစီလ်ာနဲ့ အတူ ခင္ေစာေအး ေနမေကာင္းလို ့ ေအာင္ေအာင္၊ဇင္ေမ နဲ ့က်မတို ့ကုန္းပိုးျပီး သူ ့အိမ္ကိုျပန္ ပို ့ေပးၾကဘူးတယ္။ ခိုင္ခ်ိဳေအာင္တို ့ ခ်ိဳရီလြင္တို ့လဲပါမယ္ထင္တယ္။ ေမွာ္ဘီ အထက (၂) က စည္းကမ္း တင္းၾကပ္ေတာ့ က်မတို ့ေတြ ရင္ဖုံးအက်ၤ ီ ၀တ္ရတယ္။ က်မတို ့ ကေလးလူၾကီးတစ္စု ရင္ဖုံးအက်ၤ ီ၀တ္ ထမီ ကေဒါင္းၾကိဳက္ျပီး အီစြပ္ ခံုၾကတယ္ ။ (၇)တန္းတက္တဲ ့အခ်ိန္အထိေပါ့ ။
သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ သတိယေနတယ္။
No comments:
Post a Comment