(39) ဂတံုးမ ေဒ၀ီ ႏွင့္ ၀က္သက္ ေပါက္ျခင္း

ပထမဆံုး က်မအထက္က အမ ႏွင့္ ညီမေလး တို ့၂ေယာက္ ၀က္သက္ ေပါက္သည္။ အိမ္မွာ ဖ်ားလွ်င္ မိဘဂရုစိုက္တာ အရမ္းခံရသည္။ ဖ်ားလွ်င္ ေတာ္ရံုဂ်ီက် ရံုႏွင့္ အဆူမခံရ။ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ရွိသည္။ သူတို ့၂ေယာက္ဖ်ားေတာ့ က်မလဲ ဖ်ားခ်င္သည္။ ဒါမွ ပူဆာခ်င္တာ ပူဆာ ဂ်ီက် ခြင္ ့ပါမစ္လဲ ရ။ သူတို ့၂ေယာက္ ၀က္သက္ ေပ်ာက္ေတာ့ အိမ္က သူတို ့၂ ေယာက္ကို ဂတံုးတုန္းေပးသည္။ စလို ့ေကာင္းမွေကာင္း အေမခ်ဳပ္ေပးသည္ ့ စပ္ထမိန္ ကေလးကို၀တ္ခါ "ေအာင္မေလး မေခြ် ဂတံုးရယ္" ဆိုျပီး ဂတံုးေျပာင္ ေလးေတြကို တျဖတ္ျဖတ္ ရိုက္ကာ က်ီစယ္ ခဲ့သည္။

သိပ္မ်ားမၾကာမီ က်မလဲ ၀က္သက္ ကူးပါေတ့ာသည္။ အဖ်ားၾကီးလြန္းသည္။ စစ္ျခင္ေထာင္စိမ္းစိမ္း ထဲမွာ အိပ္ေနရင္း ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚမွာ တိမ္တိုက္ေတြ လြင့္ေမ်ာ ေနပံုေတြျမင္ရသည္။ ဂ်ီက်ဖို ့ကလဲ အားကမရွိ က်မ ၏ ဖခင္
၀ယ္တိုက္ေနက် (green soda) ကို လဲ မက္မက္စက္စက္ မေသာက္ႏိုင္ ။ ခါတိုင္း (green soda) ေသာက္ခ်င္လွ်င္ ခြ်ဲရသည္။ ဂ်ီတိုက္ရသည္။ ဖ်ားမွ အခြင့္ထူးခံကာ ပူဆာျပီးေသာက္ရသည္။ ၀က္သက္ ေပါက္ေတာ့ အဖ်ားရွိန္ေၾကာင့္ ခဏခဏ မွိန္းေနရသည္။ ထမင္းလဲမစားရ ။ ျငဳပ္ေကာင္း ခပ္ထားသည္ ့ ဆန္ျပဳတ္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ မေသာက္ခ်င္ေတာ့၊ ေလစိမ္းတိုက္ မခံႏိုင္သျဖင့္ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ သာေနရသည္။ အားငယ္သည္။ အလုပ္မ်ားေနေသာ မိဘမ်ား ျခင္ေထာင္ကို မကာ အဖ်ားစမ္းမည္ကို ေမွ်ာ္မိသည္။ မ်က္ႏွာမွာ နီျမန္း မို ့အမ္းေနျပီး မိတ္ေပါက္သလို အဖုအစက္ၾကမ္းမ်ားထြက္သည္။ အေညွာ္လဲမခံႏိုင္။ အကိုယ္လံုး ေညာင္းကိုက္ေနသည္။

က်မ အမနဲ ့ ညီမတို ့ မေရႊဂတံုး ၂ေယာက္ ကေတာ့ နာလံထျပီး စ ကစားေနၾကျပီ။ က်မ မွာသာ ျခင္ေထာင္ထဲက မထြက္ႏိုင္ေသး။ သူတို ့လို ဂတံုးမတံုးခ်င္။ အစခံရမွာေၾကာက္သည္။ အိမ္ေရွ ့အိမ္တန္းေတြမွာ ေနသည့္ ေဒၚေခ်ာ ၏သား ရဲျမင့္ ကိုေၾကာက္သည္။ ဒီေကာင္ကအစၾကမ္းသည္။ သူက ကေလးဗိုလ္။ ဟိုဘက္လမ္ထိပ္က ျမင့္ျမင့္လွိဳင္ေမာင္ေလး လဲ ရဲျမင့္လို အစအေနာက္သန္သည္။ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္မွာ ေနသည့္ ဦးေက်ာက္ခဲ ၏သား မ်က္လံုးျပဴးျပဴးနဲ ေကာင္ ရယ္၊ ငရဲျမင့္ရယ္၊ ျမင့္ျမင့္လွိဳင္ေမာင္ေလးရယ္ ဒီေကာင္ေတြကို ငယ္ေၾကာက္ သူတို ့အစခံ ရလို ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အရွက္ကြဲမည္။ ဂတံုးတုန္း ရလွ်င္လဲ ဒင္းတို ့မျမင္ေအာင္ ဦးထုတ္ လွလွေလး အိမ္ကို ပူဆာရမည္။ ဦးထုတ္မေတြ ့မခ်င္း ဂတုံးမတံုး။ အေဖေမွာ္ဘီေစ်းသြားလွ်င္ ဦးထုတ္၀ယ္ေပး ေအာင္ အေရးဆိုသည္။ ေနာက္ရက္ေတြ မွာ ေနေကာင္းေတာ့ ဦးထုတ္အနီေရာင္ေလး ေဆာင္းျပီး အျပင္မွာ ထြက္ကစားသည္။ ေဒၚေခ်ာသား ငရဲျမင့္တို ့ စသျဖင့္ ငိုျပီးေျပးခဲ ့ရဖူးသည္။

''ဂတံုးမေဒ၀ီ၊ ဗုန္းက်လို ့ေသျပီ။ ဂတံုးမ --င္ျပဲ ၊ စက္တင္းဂန္းနဲ ့ဆြဲ ''
ဖတ္လို ့နည္းနည္းရိုင္းသြားလ်ွင္သည္းခံပါ၊ က်မငို ျပီးေျပးခဲ ့ရဖူးပါသည္။

(38) Bus Stops in Hmawbi Town

ေမွာ္ဘီ ျမိဳ ့က ကားဂိတ္မ်ား

(ေမွာ္ဘီ ဂို ေမွာ္ဘီ ဂို လိုက္မလား တေယာက္ ကို ၂ က်ပ္၊ ေခါင္းခန္းက ေနရာရမယ္)

ကိုးဂိတ္
တင့္ကား
ရုပ္သံ
အမ္းဘတ္
ဘန္ ့ေဘြးကုန္း
မဆရ
အသံုးလံုး
ရွမ္းတစ္
ရဲေဘာ္ေစ်း
စမ္းေခ်ာင္းေပါက္
မိန္းမလိုင္း
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း
ဂိတ္ၾကီး
ဆက္သြယ္ေရး
ဆပ္ပလိုင္း
မီးေသြးဘုတ္
ဗိုလ္သင္တန္း
ေလတပ္
တိုက္ၾကီးကုန္း
ေလထီး
၁၆
ဘူတာ
တံတားထိပ္
ေမွာ္ဘီေစ်း
သစ္ေတာဂိတ္
ကားေလးဂီတ္
လ်ွပ္စစ္ရံုး
တာဆံု
ရွမ္းစု
စုေပါင္းရံုး

အစီအစဥ္မက်ပါ၊ မွတ္မိသမွ် ေရးခ်ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(37) My flat-mate's pregnancy & her weight-gain fobiea

သူမက အရင္က model မတစ္ဦးပါ။ သူမရဲ ့ partner က သူမမွာ ကိုယ္၀န္ ရွိေနတယ္ လို ့အသိေပးလိုက္တဲ ့ေန ့မွာ သူမကို ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာျပီး စြန္ ့ခြာသြားပါတယ္။ ကိုယ္၀န္စရွိိျပီလို ့ စသိလိုက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး စီးကရက္ျဖတ္ဖို ့ ၾကိဳးစားပါတယ္။

ေန ့စဥ္ ေသာက္ေနက် ပမာဏ ကိုတေျဖးေျဖးေလွ်ာ့ ခ်ျပီး။ ultrasound result မွ သားေယာကၤ်ားေလး ရမယ္ဆိုတာသိသိခ်င္း ထိေရာက္စြား စီးကရက္ျဖတ္ႏိုင္ဖို ့ counselor ကိုဖိတ္ေခၚပါတယ္။ nicotin patch ကိုလက္ေမာင္းမွာ ကပ္ျပီး စီးကရက္ျဖတ္တာ ကိုယ္၀န္ ၅လေက်ာ္မွာ ျပတ္သေလာက္ နီးပါးျဖစ္ေနပါျပီ။

pregnancy hormone ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲလာတဲ ့ ခႏၵာကိုယ္ပံုပန္းကို မၾကာခဏၾကည့္ရင္း ကေလးေမြးဖြားျပီးရင္ သူမရဲ ့အလုပ္အကိုင္ျဖစ္တဲ ့ model အလုပ္ျပန္လုပ္လို ့ မရမွာ ကို ေတြးပူေနပါတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ တိုးမွာကို ပူပန္ျပီး အစားကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမွာက္ေျမွာက္ မစားတာေၾကာင့္ တေန ့ျမိဳ ့ကိုသြားရင္း သူမ bus ကားေပၚမွာ မူးလဲပါေတာ့တယ္။ ေဆးရံုရဲ ့A&E မွာ သူမကို ကုသျပီး။ ဗိုက္ထဲက ကေလးေရာ သူမပါ အေျခအေန ေကာင္းမြန္လာတာေၾကာင့္ ၂နာရီအတြင္း discharge လုပ္လိုက္ပါတယ္။

ေခါင္းမာတဲ ့သူမ ယေန ့အထိ အစားကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မစားပါဘူး။ သူမအၾကာက္ဆံုးက postnatal weight gain မို ့ေနာက္မွ ေနာင္တမရေအာင္ အခုထဲက အစားသိပ္မစားတာပါတဲ ့ရွင္။ က်မက သူမကို " at the moment, your baby rely on what you eat, he needs to get enough supply to develop his organs, eg brain, hearts, respiratory system, digestive system. If there is no food supply, it would be really difficult to survive. If something gone wrong, you will regret for your whole life. so I would like to suggest you to eat properly (at least one proper meal a day) for the sake of your child." လို ့ အစားကို နည္းနည္းနဲ ့ပံုမွန္စားဖို ့ persue လုပ္ပါတယ္။

အခု ေတာ့ သူမ အစားနည္းနည္း ျပန္စားလာပါျပီ။ အရင္တုန္းကဆို ရင္ သူမဟာ တေန ့လံုးအငတ္ခံျပီး ညဘက္က်မွ salad ပြဲ ေသးေသးေလး စားတတ္ပါတယ္။ း model တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လူေတြဟာ အစာငတ္ခံ ရတာရင္ ဘုရားေဟာထားတဲ ့ ျပိတၱာေတြကို ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ "ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရသည္ ့ေတာကျပိတၱာ ျဖစ္မည္တည္း" ဆိုတဲ့စကားကို ျပန္မွတ္မိပါတယ္။

က်မေတာ့ နည္းနည္းပိန္ခ်င္ပါတယ္။ ျပိတၱာတေယာက္လို လဲ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ နည္းနည္းပိန္ျပီး လက္ေမာင္းမွာ ၾကြက္သားနည္းနည္း နဲ ့ ဗိုက္မွာ 6 patches ၾကြက္သားေျမာင္း နည္းနည္း နဲ ့ေျခေထာက္က အဆီေတြကို ၾကြက္သားအျဖစ္ ေျပာင္းနိုင္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းမည္။ က်မတို ့လူသားေတြမွာ လဲ ရတာမလို လိုတာမရ မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ္မွာရွိတာနဲ ့ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ ႏိုင္ဖို ့ ေတာ္တာ္ ခက္ပါသည္။


နားပါဦးမည္။

(36) လူေသေကာင္စား လင္းဒၾကီးမ်ားသို ့

မတရားတာမ်ားေနျပီ။
ေသဘဲမေသႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အေရွ ့အလည္ပိုင္းက အေသခံ အၾကမ္းဘက္သမားေတြလို
ကိစၥတံုးျပစ္လိုက္မွ
ဒီလင္းဒၾကီး ေရွာမွာ

ဒီလင္းဒၾကီးေရွာရင္လဲ ေနာက္လင္းဒၾကီးတက္မွာ
မထူးပါဘူး။ မတရားတဲ ့ေကာင္ေတြတက္လာသမွ်
လူေတြခံစားေနရမွာဘဲ။

ရွဳတ္ပါတယ္။ ဒင္းတို ့ကို
မေသမခ်င္း ၊ သေရးပင္းနဲ ့ပစ္သတ္ခ်င္တယ္။

(35) ျမန္မာရုပ္ရွင္မ်ား၊ ႏုေသာ ႏွလံုးသား နဲ ့ေခါင္းေဆာင္မွဳ ့အေျပာင္းအလဲ

ငယ္စဥ္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျပီးငိုခဲ့ဖူးသည္။
“ ဒူးမေထာက္လက္မေျမွာက္“ ရုပ္ရွင္ကားထဲတြင္ မင္းသားညိဳ ၀င္း ေသသျဖင့္ ၀မ္းနည္းျပီး။ ကုတင္ေအာက္မွာ ပုန္းကာငို သည္။ လူၾကီးေတြ လာေခၚလဲမထြက္။
ခုလည္း ၀မ္းနည္းစရာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ား ကိုၾကည့္လွ်င္ ခံစားတတ္တုန္း

ခုေခတ္ ရုပ္ရွင္ထဲကမင္းသားေတြ ကလဲ တခါလာလဲ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္လိုက္၊ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္လိုက္နဲ ့ ခုထိမျပီးေတာ့ဘူး။ ခုလိုေခတ္ဆိုး၊ စနစ္ဆိုးကို ေတာ္လွန္တဲ ့ ဇာတ္လမ္္းမ်ိဳး ရိုက္ၾကပါလား။ ခုဟာက ညိဳ ၀င္းတို ့တုန္းကလို ့ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ခံစားလို ့မရ။

ဟိုဆရာ၀န္ ေကာင္ေလးေျပာသလို ။

သူထူးစံ၊ ေနထက္လင္း၊ လူမင္း တို ့ကို အဂၤလိပ္နဲ ့ဂ်ပန္လက္ေအာက္က လြတ္ေကာင္ ကယ္ေတာ္မူၾကပါလို ့။ ---------



ဆူနာမီ ျဖစ္တုန္းကလဲ သတင္းမွတ္တမ္းမ်ားၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္မိသည္။

တခါကလည္း ဒီဗြီဘီ မွာ ျမန္မာျပည္မွ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား လမ္းမေပၚ တြင္ အလွဴခံစားေသာက္ေနရေသာ ဗြီဒီယုိ မွတ္တမ္းကို ၾကည့္ျပီး ။ ညၾကီးသန္းေခါင္
အသံထြက္ငို မိသည္။

ဘုန္းၾကီးေတြ ကိုအၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းပံုး သတင္းစာဖတ္မိသျဖင့္ ဘစ္စကားစီးရင္း ငိုမိသည္။

နာဂစ္မုန္တိုင္းတိုက္ေတာ့ ပိုးစိုးပက္စက္ေသေၾကေနပံုေတြ ကိုျမင္သျဖင့္ စိတ္မွာ အရမ္းခံစားရသည္။

၀ါးဆစ္ဗူးေခါက္ဆိုင္းတီး ကာ Hip hop ဆိုရင္း အလွဴခံေနသည္ ့ လမ္းေဘးက ကေလးတို ့ေမာင္ႏွမ တသိုက္ ၏ you tube video ကိုၾကည့္တုန္းကလည္း စိတ္မွာမေကာင္း

ငါတို ့ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လို ကူညီႏိုင္မလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ဆင္းရဲသားေတြ၊ ခိုကိုးရာမဲ့ေတြ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ေနတာလဲ၊

လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းေနတဲ ့ မ်က္ႏွာမြဲ ကေလးငယ္ေတြ၊ အေမအိုေတြ၊ အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါရက္ အလုပ္အကိုင္မရွိလို စိတ္ေလေနတဲ ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ လူငယ္ေလးေတြ၊ ေနပူစပ္ခါးမွာ ရုန္းကန္ေနၾကတဲ ့ ငါတို ့လူမ်ိဳး ဆိုက္ကားသမား၊ ေစ်းသည္၊ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ၊ မျဖစ္စေလာက္ပင္စင္လခေလးကို ေမွ်ာ္စားေနရတဲ ့ ပင္စင္စားေတြ၊ အားလံုးရဲ ့အနာဂတ္နဲ ့ ပစၥဳပန္အတြက္ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခု မျဖစ္မေန လိုလာျပီ။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦး လက္ေတြ ့ လိုအပ္ေနျပီ။

(34) ဘြာေတး၊ ၅ပါးသီလ

ဘုရားမရွိခိုးဘူး၊ မင္းဒိတၳိ၊တကၠတြန္းဘဲ
ဘာေကာင္လဲ၊ ၅ပါးသီလေတာင္မသိဘူး
သင္ပုန္းၾကီးမေၾကခဲ့ဘူးထင္တယ္
မဂၤလသုတ္လား၊ မသိရင္ေတာမွာသြားေမး
ကေလးေတြေတာင္သိတယ္။

"ဘာ!"

ပုတီးစိတ္ရမွာပ်င္းသတဲ ့။
စိတ္ပ်က္သကြာ မင္းကတေမွာင့္
ေခတ္ကာလသားသမီးမ်ား ဆိုဆံုးမရခက္

"ဟိုက္ !"

မီးပ်က္ျပီ

"ကိုက္သဟ" - မေအေဘးျခင္
"အုန္း-ခြက္-ဗုန္း"

ဘြာေတး၊ ဘြာေတး၊ ငါးပါးသီလ

*********-------**********------------***********

(33) Baptized in Blood

To The Enemy I Say
You Will Surely Die
Wherever In The World You Go
Death Is Waiting For You
Chased By The Knights Of Death
Who Paints The Street With Red


မတရားသူမ်ားသို ့ -

(32) ပုဂံ သူ အဘြား အေၾကာင္း

သူမ နာမည္ မနန္းဦး၊ အညာေဒသ ျမင္းကဘာရပ္၊ ပုဂံေညာင္ဦးဇာတိျဖစ္သည္။ မိခင္မွာ သူမကိုဖြားျမင္ စဥ္ကြယ္လြန္သြားျပီး။ ေမြးစား မိဘမ်ားႏွင့္ၾကီးျပင္းခဲ့သည္။ မိဘအရင္းမ်ား၏အမည္မွာ ဦးေရႊကိုး ႏွင့္ မယ္မ်ိဳးစစ္ တို ့ျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ ကုန္ေစ်းတန္း ရွိ သူမ၏ မေအတူ ဖေအကြဲ အမၾကီးျဖစ္သူ ေဒၚေက်ာ့ ႏွင့္ အတူေနထိုင္ခဲ ့သည္။ စစ္ျဖစ္စဥ္ ကာလ ျဖစ္သျဖင့္ အတန္းပညာ ၄တန္းအထိသာ သင္ယူႏိုင္ခဲ ့သည္။ မနန္းဦး သည္ ဆံပင္ရွည္၊မဟာနဖူးႏွင့္ အသားေရာင္ ညိဳ၀ါညက္ေၾကာင့္ မိန္းမေခ်ာ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကုိလိုနီ ေခတ္ကာလတြင္ နယ္မွ ေက်ာင္း လာတက္ေသာ BA ေက်ာင္းသား ကိုေစာသာ ႏွင့္ ေမတၱာရွိျပီး ေယာင္ေနာက ္ဆံထံုးပါ နယ္တြင ္ေနထိုင္ခဲ ့သည္။

ခင္ပြန္းသည္ ကိုေစာသာ သည္ မနန္းဦးထက္ ၈ႏွစ္ၾကီးျပီး မနန္းဦး အေပၚ အလိုလိုက္သည္။ ကိုေစာသာ သည္ တကၠသိုလ္ဘြဲ ့ရ ပညာတတ္ ျဖစ္သည့္ အညီ အဂၤလိပ္ စာအေရးအသား ႏွင့္ အေျပာအဆိုေကာင္းသည္။ အဂၤလိပ္ရံုးတြင္ လက္ေရးတို စာေရးအျဖစ္ အမွဳ ထမ္းသည္။ စကားေျပာလ်ွင္ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ခ်စ္ခင္ ခြင့္လြတ္ တတ္ေသာ ခင္ပြန္းသည္ ကို ရရွိသျဖင့္ မိဘမဲ ့မနန္းဦး တစ္ေယာက္ ဘ၀ ျငိမ္းခ်မ္းျပီဟု မဆိုသာ။ ဂ်ပန္ ဝင္ေသာအခါ ကိုေစာသာ တို ့ေယာက်ၤား တစ္စု မွာ သားမယား ကို ခြဲကာ ေတာထဲ၀င္ျပီး ပုန္းေအာင္း ၾကရသည္။

ေတာထဲ မၾကာခဏ တိမ္းေရွာင္ ရေသာ ကိုေစာသာမွာ တေျဖးေျဖး ဖဲ ရိုက္တတ္လာသည္။ အညာသူ ေဒၚနန္းဦး မွာ တခါတေလ စိတ္ဆိုးလွ်င္ " ကိုေစာသာ၊ ေတာ္ ဖဲရိုက္ဖို ့သြားမလို ့လား၊ မြဲပါေစ၊ ျပာပါေစ၊ သပိတ္ခါ၊ အိပ္ခါ လာပါေစ" လို ့ ဆို တတ္သည္။ ဒါကို ကိုေစာသာ ၏ ေဆြမ်ိဳး မ်ားၾကားလ်ွင္ လင္ကို က်ိန္တဲ ့အမ်ိဳးဆို ျပီး ေျပာတတ္ ၾကသည္။ ေဒါသ အေလ်ွာက္ သာေျပာခဲ ့သည္ ခင္ပြန္းသည္ ေသဆံုးျပီး မိမိ လည္း ဇယာ ေထာင္း လာေသာအခါ ငါ့လင္ဟာ သူေတာ္ေကာင္းၾကီး ဆို ျပီး မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။

ခင္ပြန္းသည္ ကိုေစာသာ သည္ အစားအေသာက္ေကာင္း ႏွစ္သက္သည္။ တေန ့တြင္ အစားအေသာက္စံုျပီး ေသြးတက္ကာ ဆံုးပါး ကြယ္လြန္ သြားေတာ့သည္။ ခိုကိုးရာမဲ ့ မနန္းဦး လညး္ အိမ္ေထာင္ စီးပြားေရး ရပ္တည္ရန္ အိမ္ဆိုင္ ငယ္ကေလးဖြင့္ ကာ စီးပြား ရွာရသည္။ သားသမီး ၅ဦး ကို ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ လုပ္ကိုင္ ေကြ်းေမြးသည္။ သားၾကီးမွာ အသက္ ၁၆ႏွစ္တြင္ ေဒသခံ မိန္းကေလးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သည္။ ဒုတိယေျမာက္ သမီး မေအးလူ ကို ၁၀ေအာင္သည့္ အထိ ေက်ာင္းထားျပီး သူမ ခင္ပြန္းကဲ ့သို ့ ရန္ကုန္သို ့တက္ခါ ပညာသင္ ေပးခ်င္သည္။ တတိယေျမာက္ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေစာထြန္းမွာ အလြန္ စာေတာ္သည္ ပညာရည္ခြ်န္ဆု ရကာ ဆရာ၀န္ပညာ သင္ၾကားရန္ ေစာင့္ေနရင္ အပ်င္းဖ်ားေလသည္။

ထိုေခတ္ကာလက ေက်ာက္ေရာဂါမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အလြန္ေကာင္းသည္။ သားအလတ္ ေက်ာက္ေရာဂါ ျဖင့္ အပ်င္းဖ်ားေနစဥ္ ပဥသမီးေထြး မွာ ေၾကာက္ေရာဂါ အသည္းအသန္ျဖစ္ျပီး ဆံုးသြားရွာသည္။ သားေမာင္ေစာထြန္းမွာ ေနမေကာင္းလ်ွက္ႏွင့္ မာမာ ညီမေလး ဘယ္မွာလဲ။ ေမးသျဖင့္ လြဲ လွီေျဖရရွာသည္။ မုဆိုးမ ေဒၚနန္းဦး သည္ ေဆး၀ါးရွားပါးေသာ ေခတ္ကာလတြင္ သားႏွင့္သမီး တို ့၏ေ၀ဒနာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ရင္းရင္ထုမနာျဖစ္ကာ ေမာင္ေစာထြန္း ဆံုးပါးျပီး ေနာက္ စိတ္ေ၀ဒနာ ျပင္းစြာခံစားရရွာသည္။

အိမ္ေထာင့္ အေမွာင္က်ေသာေနရာေလးတြင္ အၾကာၾကီးထိုင္ကာေနမိသည္။ စကားျပန္မေျပာနိုင္ ။ တခါကလည္း ေရတြင္းထဲသို ့ ့ခုန္ခ်သျဖင့္ ဦးေစာသာ အမ်ိဳးမ်ား ႏွင့္ အိမ္နီးပါးခ်င္း မ်ား မွာ ဆယ္ယူခဲ ့ရသည္။ သမီး မေအးလူ ႏွင့္ သားငယ္ ေမာင္သာေက်ာ္ တို ့မွာ မိခင္ၾကီးကို ၾကည့္ကာ ရင္နင့္ရွာသည္။ ရန္ကုန္မွ အမၾကီးျဖစ္သူ ေဒၚေက်ာ့ မွေဆး၀ါး ကုသ ရန္နွင့္ အတူေနရန္ ေခၚ ေသာအခါ သမီးျဖစ္သူႏွင့္ သေဘၤာစီးျပီး ရန္ကုန္သို ့ ထြက္ခြာခဲ့သည္။

ရန္ကုန္တြင္ ေဆး၀ါးကုသမွဳ ခံယူျပီးေနာက္ သမီးျဖစ္သူ အား တပ္မေတာ္သား တစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ် ကာ သမီးႏွင့္ သမက္ ေနထိုင္ရာ တြင္ အတူ လိုက္ပါေနထိုင္သည္။ ေလာကဒဏ္၏ ဖိႏွိပ္မွဳ သည္ ေဒၚနန္းဦးအေပၚ မတရား၊ သားအၾကီးဆံုး မွာ လူ၀င္မွဴ ၾကီးၾကပ္ေရး အရာရွိျဖစ္ျပီး မိခင္ကို လစဥ္ ေထာက္ပံရွာသည္။ သားအငယ္ ေမာင္ သာေက်ာ္မွာ ဖခင္ ေခါင္းခ်ရာ ျပည္နယ္ရွိ သမိုင္းဝင္ ျမိဳ ့ေဟာင္းမွ ဘ၀တ ူေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦးွႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေက်ာင္းအုပ ္ဆရာၾကီး ရာထူးရလာေသာအခါ ႏွစ္စဥ္ ၁၀တန္းေျဖလႊာပို ့တိုင္း မိခင္ထံ အလည္ အပတ္လာသည္။ မိခင္အား အေ၀းမွ ေထာက္ပံသည္။ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚေအးလူ၏ သားသမီးမ်ားကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္သည္။ ဘုရားဇာတ္ေတာ္ မ်ား၊ ၅၅၀ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မ်ား၊ ပံုျပင္မ်ားကို ေျမးငယ္၊ေျမးမငယ္မ်ား နားလည္ေစရန္ ည အိပ္ရာ၀င္တိုင္း ရွင္းျပသည္။ ေခါင္းခ်သည့္ အထိ သမီးျဖစ္သူ၏မိသားစုႏွင့္ ေအးအတူပူအမွ်ေနသြားခဲ ့သည္။

(31) Ain't No Sunshine When She's Gone - By: Barry White

Ain't no sunshine when she's gone,
it's not warm when she's away.
Ain't no sunshine when she's gone,
and she's always gone too long
anytime she goes away.
Wonder, this time where she's gone,
wonder if she's gonna stay
Ain't no sunshine when she's gone,
and this house just ain't no home,
anytime she goes away.

And i know,i know, i know, i know, i know
i know,i know, i know, i know, i know
i know,i know, i know, i know, i know
i know,i know, i know, i know, i know
i know, hey i ought to leave the young thing alone,

But ain't no sunshine when she's gone,
only darkness everyday.
Ain't no sunshine when she's gone,
and this house just ain't no home,
anytime she goes away.

Anytime she goes away, anytime she goes away
Anytime she goes away......

(30) The Slave's Dream --- ေငြ၀ယ္ကြ်န္ ့ အိပ္မက္

The Slave’s Dream : by Henry Wadsworth Longfellow

Beside the un gathered rice he lay,
His sickle in his hand;
His breast was bare, his matted hair
Was buried in the sand.
Again, in the mist and shadow of sleep,
He saw his Native Land.

Wide through the landscape of his dreams
The lordly Niger flowed;
Beneath the palm-trees on the plain
Once more a king he strode;
And heard the tinkling caravans
Descend the mountain-road.

He saw once more his dark-eyed queen
Among her children stand;
They clasped his neck, they kissed his cheeks,
They held him by the hand!—
A tear burst from the sleeper's lids
And fell into the sand.

And then at furious speed he rode
Along the Niger's bank;
His bridle-reins were golden chains,
And, with a martial clank,
At each leap he could feel his scabbard of steel
Smiting his stallion's flank.

Before him, like a blood-red flag,
The bright flamingoes flew;
From morn till night he followed their flight,
O'er plains where the tamarind grew,
Till he saw the roofs of Caffre huts,
And the ocean rose to view.

At night he heard the lion roar,
And the hyena scream,
And the river-horse, as he crushed the reeds
Beside some hidden stream;
And it passed, like a glorious roll of drums,
Through the triumph of his dream.

The forests, with their myriad tongues,
Shouted of liberty;
And the Blast of the Desert cried aloud,
With a voice so wild and free,
That he started in his sleep and smiled
At their tempestuous glee.

He did not feel the driver's whip,
Nor the burning heat of day;
For Death had illumined the Land of Sleep,
And his lifeless body lay
A worn-out fetter, that the soul
Had broken and thrown away!

(29) က်ိဳင္းေတာင္း ႏွင့္ ငွက္ဖ်ား

က်ိဳင္းေတာင္း နွင့္ ငွက္ဖ်ား

1990 စစ္တပ္မွအာဏာသိမ္းျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ၁၀တန္းေအာင္ျပီးခါစ လူငယ္မ်ားမွာ တကၠသိုလ္ဖြင့္ရန္ ေစာင့္ဆိုင္းရင္း အလုပ္လက္မဲ ့ ျပသနာကို ရင္ဆိုင္ရသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရးေရးမွ မျမင္ ။ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ားေတာ့ ပံုမွန္ဖြင့္သည္။ ၁၉၉၂ မတိုင္မီ ၁၀တန္းေအာင္ျပီး သူမ်ား အလုပ္အကိုင္ ရရွိရန္ အပူတျပင္း ရွာေဖြၾကသည္။

သူ ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း တြင္အလုပ္ရသည္။ လစာေငြ ၇၅၀က်ပ္ အျပင္ ရြာလူထုမွ ေထာက္ပံေသာ ဆန္ရသျဖင့္ အေျခအေနမဆိုး ဟုေတြးကာ အေ၀းေျပးကားျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းသို ့ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ အေ၀းေျပးကားမ်ားမွာ ထိုင္စရာခံု ရေသာ္လည္း ေျခေထာက္ခ်စရာမရွိ ကုန္ထုတ္မ်ား က ေနရာယူထားသည္။ လမ္းခရီးက အလြန္ၾကမ္းသည္။ ပ်ဥ္းမနားတြင္ တညအိပ္ရသည္။

ေတာင္ၾကီး အေရာက္တြင္ တာ၀န္က်ရာ ျမိဳ ့ သို ့သြားေသာ ကားလက္မွတ္စံုစမ္းရသည္။ ေတာင္ၾကီးတြင္ တည္းခိုခန္း ငွားကာ တညတာ တည္းရသည္။ အစစ အရာရာခ်ိဳးျခံ ရေသာ အခ်ိန္ သူဘာမွ်အပံုမသံုး မွတ္မွတ္ရရ ေတာင္ၾကီးက တည္းခိုခန္းတြင္ ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္ခ်ခဲ ့ဖူးသည္။ ျမန္မာစကားတစ္ခု သာတပ္ေသာ သူအတြက္ ေတာင္ၾကီးသည္ လည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားတစ္ခုလို ခံစားရသည္။

အိမ္ကသယ္ယူလာေသာ အေႏြးထည္ မ်ားက ေတာင္ၾကီး ၏ အေအးဒါဏ္ ကိုမကာကြယ္ႏိုင္။ သူ ့ ေျခဖုေနာင့္ မွာအက္ကြဲေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ေႏြအခါ ေရမရသည္ ့ လယ္ကြက္မ်ားနွင့္ ဆင္ဆင္တူသည္။ ေျခလွမ္းတလွမ္း ဖိလွမ္းလိုက္တို္င္း ေသြးမ်ားစီးက် ေတာ့မည့္အလား နာက်င္သည္။ ဘုရားအေလာင္း ဇာတ္ေတာ္ထဲက အဇာတသက္၏ ဖခင္ အရွင္ဗိႏၼသာရ မင္းၾကီး ခံစားရတာကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိသည္။ ဓါတ္မီးတိုင္ေအာက္မွာ ေလွာ္ေရာင္းေသာ ေနၾကာေစ့စားခ်င္လြန္း၍ စုတ္ျပတ္ေနသည့္ ၅က်ပ္တန္ကိုကိုင္ကာ ၀ယ္စားခဲ့ဖူးသည္။

ေတာင္ၾကီးမွ မိုးနဲ သို ့ခရီးစဥ္မွာ တေနကုန္သည္။ မိုင္းပြန္တြင္ ခဏနားေသာ အခါ ထမင္းဆိုင္တြင္ ထမင္းစားသည္။ လမ္းခရီးမွာ ဖုန္ထူလြန္းသျဖင့္ သြားေနက ခရီးသည္မ်ား မွာ ပု၀ါ၊သဘက္မ်ား ထုတ္၍ ေပါင္းၾကသည္။ သူ ့မ်က္ႏွာတျပင္လံုးဖံုမ်ားျဖင့္ေဖြးလ်ွက္ သူ ့မ်က္ခံုးေမြး မ်ားမွာလည္း ဖံုအတိ။ မိုးနဲ ့ျမိဳ ့ နယ္အေရာက္တြင္ တည္းစရာ အငွားအိမ္ အျမန္ရွာရသည္။ ေနာက္ ျမိဳ့နယ္ပညာေရမွဴး ရံုးသို ့ ခ်ီတက္ရသည္။ အဲဒီတုန္းက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ေခတ္စားေနျပီ။ သူမွာ ပိုက္ဆံမရွိ၍ ျမိဳ ့ နယ္ပညာေရးမွူး အားလာဘ္မထိုးႏိုင္။ အလုပ္အတြက္ ဆက္သြယ္ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အားနာေပမဲ ့ သူ ့မွာ ေငြလံုး၀မရွိ ထို ့ေၾကာင့္ထံုးစံအတိုင္း လာဘ္မထိုးႏိုင္သူ မ်က္ႏွာမြဲ ဆရာ၊ ဆရာမ ေလာင္းမ်ား က်ိဳင္းေတာင္း သြားရေတာ့သည္။

က်ိဳင္းေတာင္း ဆိုတာ double black area လို ့သူငယ္ခ်င္း ေျပာဘူးသည္။ လွည္းေပၚမွာ ၀န္စည္စလြယ္မ်ားတင္ ျပီးလူက လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ သူတို ့ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေလာင္းမ်ား အျပင္ လူ၀င္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရးအဖြဲ ့မ်ားလည္း ပါသည္။ က်ိဳင္းေတာင္း ေဒသမွ လူမ်ားကို မွတ္ပံုတင္ လုပ္ေပးရန္ျဖစ္သည္။ အမွတ္ ၂၄၈ စစ္တပ္မွ မယက ဥကၠဌ ဗိုလ္ၾကီးႏွင့္ ၄င္း၏တပ္စိတ္က ေရွ ့မွ လံုျခံဳေရးလိုက္သည္။ ၂ညအိပ္ ၃ရက္တိတိ လမ္းေလ်ွာက္ျပီးေနာက္ သူတို ့အဖြဲ ့က်ိဳင္းေတာင္း ေဒသ သည္။ တေထာက္နားတိုင္း ထမင္းခ်က္စု ခ်က္စားၾကသည္။ ညဘက္အိပ္လွ်င္လည္း လွည္းေအာက္တြင္ အိပ္ရသည္။ ငွက္ဖ်ားကို ေၾကာက္သည္ ဧရာမ ေတာျခင္ၾကီးမ်ား က ရက္ရက္စက္စက္ ကိုက္သည္။ ၂၄၈ တပ္စိပ္ အျပန္လမ္းတြင္ ခ်ံဳခို တိုက္ခိုက္ခံရသည္။ စစ္တပ္ဘက္မွ အက်အဆံုးရွိသည္ ဟုၾကားရသည္။

က်ိဳင္းေတာင္းမွာ စာသင္ရတာေပ်ာ္သည္။ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား အမ်ားစုမွာ ျမန္မာစကားမတတ္။ သခ်ၤာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ မွာ သင္ရလြယ္ကူေသာ္လည္း၊ ျမန္မာ စာသင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္သည္။ သူသင္ သည္ အတန္းမွာ ပထမတန္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမသြားမီ အိမ္ရွင္အဖြား ဆီမွာ ရွမ္းစကားနည္းနည္းသင္ သြားရသည္။ အိမ္ရွင္အဖြားကလည္း ျမန္မာစကားနားမလည္။ အဂၤလိပ္လို လူခႏၵာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း မ်ားကို သင္ရာတြင္ ျမန္မာလို ရွမ္းလို ႏွင့္ အဂၤလိပ္လို ေခၚေသာအသံထြက္ အျပင္ ဘယ္လို စာလံုးေပါင္းေၾကာင္း တစ္ခုခ်င္းတင္ရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ body language ျဖင့္ eye, nose, arm, mouth ဒါက အခက္အခဲမရွိ knee ဒူးေခါင္းကို သင္ေတာ့ ကေလးေတြတအားရီ ၾကသည္။ သူလဲ ထိုေန ့ ကေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သည္။

သူ ့လခက ေတာ္ေတာ္နည္းသျဖင့္ အသား၊ငါး တပတ္တခါသာခ်က္ျဖစ္သည္။ ေစ်းေန ့ေရာက္လွ်င္ အမ်ားဆံုး၀ယ္ျဖစ္တာက ပဲလိပ္ျပာ၊ ႏွင့္ အမဲသား၊ တခါတေလ မွန္ကူသီး အခ်ဥ္သုတ္၊ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္၊ ေကာက္ညွင္း ေပါင္းႏွင့္ ဘူးသီးေၾကာ္ တို ့၀ယ္စားျဖစ္သည္။ ဘံုေရခ်ိဳးသည္ ့ ေနရာမွာ ေရခ်ိဳးရသည္။ အရပ္သားေတြ ယိုးဒယားျဖစ္ဆပ္ျပာ ေမႊးေမႊး သံုးေနခ်ိန္တြင္ သူမွာအိမ္က ထည့္ေပးလိုက္သည္ ့ ကာေဘာ္လစ္ဆပ္ျပာေလးနွင့္ ေရခ်ိဳး၊ ေရႊ၀ါးဆပ္ျပာႏွင့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ရသည္။ အရပ္သားေတြ ဆင္ၾကယ္တံဆိပ္ဖိနပ္ျဖဴသန္ ့သန္ ့ေလးေတြစီးေနခ်ိန္ သူမွာ ဖိနပ္စုတ္ႏွင့္ ။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတြအျမန္ဖြင့္လွ်င္ ဒီအလုပ္မွထြက္ကာ ေက်ာင္းတက္မည္။ အိမ္ျပန္လွ်င္ေငြနည္းနည္းစုျပီး အိမ္ကို ေပးမည္။ သူ ့စိတ္ထဲမွာ ေႏြရာသီ ၾကိဳ ေရာင္း ရမည့္ လခေငြ ေလးမ်ားကို ေန ့တိုင္း တြက္ေနမိသည္။

သူတို ့နွင့္ အတူတူလာေသာ ေယာျမိဳ ့နယ္ႏွင့္ ေဆာျမိဳ ့နယ္မွ ဆရာ၊ဆရာမ မ်ား ငွက္ဖ်ားစျဖစ္ကုန္ျပီး သူတို ့မန္က်ီးသီးစိမ္းေထာင္းစားၾကသျဖင့္ ဖ်ားသည္တဲ ့။ သူထင္တာက သူလို ့ဘဲ အဟာရ ျပည့္၀စြာမစား ႏိုင္သျဖင့္ ဖ်ားတာျဖစ္မည္။ သူ မဖ်ားခ်င္၊ ဖ်ားမွာကို အရမ္းေၾကာက္သည္။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္လို ့ အိမ္မျပန္ႏိုင္မွာ အရမ္းေၾကာက္သည္။

တေန ့ညေနဘက္ၾကီး သူခ်မ္းျပီးတုန္တက္သည္။ သူ ့ကိုယ္သူ ငွက္ဖ်ားလို ့လက္မခံ နိုင္ေသး။ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူတည္ေသာက္သည္။ မရ တအားခ်မ္းျပီး အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ဗိုက္ထဲက အရမ္းခ်မ္းလာသည္။ အတူေန ဆရာ၊ဆရာမမ်ားက က်မၼာေရးမွူး ပင့္ကာ ငွက္ဖ်ားေဆးစတိုက္သည္။ ခါးလိုက္တာမွ အူထဲက အန္ထြက္ခ်င္သည္။ ေနာက္ပိုင္းမၾကာခဏ ဆိုသလို သူဖ်ားသည္။ သူစိတ္ေတြ မမွန္ခ်င္ေတာ့ ။ အိပ္ရာထဲ ခိုးခိုးငိုမိတာကလဲ ခဏ ခဏ။ ေစာင္ျခံဳၾကီးႏွင့္ ေက်ာင္းကိုသြားျပီး စာေသခ်ာမသင္ႏိုင္ ေနစာလွံုက အခ်မ္းဒဏ္ကို ကုစားရသည္။ အိမ္တြင္ရွိေသာေစာင္မ်ားမွာလည္းမေႏြး။ ထိုစဥ္က သူ ့အသက္ က ၁၉ႏွစ္ မျပည့္ေသး သူ ့ကို လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ား အားလံုးက သနားၾကသည္။


ေနာက္ဆံုး သတိမရတခ်က္ ရတခ်က္ ျဖစ္လာေသာအခါ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ႏွင့္ နယ္ခံ ဆရာ၊ဆရာမ မ်ား အစီအစဥ္ျဖင့္ သူမိုးနဲ ျမိဳ ့ သို့ သြားရန္ ေပါင္းမိုး လွည္း စီစဥ္ေပးသည္။ လွည္းေပၚမွာ သူႏွင့္ လွည္းေမာင္းသမား ရွမ္းအဖိုးၾကီးသာရွိသည္။ ၃ညအိပ္ခရီးကို ၂ညနဲ ့ဒုန္းဆိုင္းေမာင္းသည္။ သူ ့မွာ သတိမရတခ်က္ ရတခ်က္။ သတိ၀င္ေသာအခ်ိန္တြင္ သူခဏခဏ ေရရြတ္မိသည္က “ငါမေသဘူး။ ငါ ့ အိမ္ကိုမေရာက္မခ်င္း၊ ငါမေသဘူး။ ေသစရာရွိရင္ အိမ္သားေတြဆီမွာဘဲ ေသမယ္။“ မိမိကုိယ္ကို အားေပးသည္။ မိုးနဲ ျမိဳ ့ေပၚေရာက္ေတာ့ ေဆးရံုရွိရာ ေတာင္ကုန္းေပၚ သူမတက္ႏိုင္ ။ လူဆြဲသည့္ ပစၥည္းသည္ လွည္းေပၚမွာ သူ ့ကိုတင္ကာ ေဆးရံုတက္ခဲ ့ရသည္။ သူမေသခဲ ့။ သို ့ေသာ္ သူဘ၀ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ေၾကာင့္မလွေတာ့ ။ သူ ့မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္မပီျပင္ေတာ့ ။ သူ ့အသားအေရ မွာ ၀ါညစ္ညစ္ျဖင့္ ။ သူစိတ္က အိမ္ကိုသာေရာက္ေနသည္။ ၁၀တန္းတုန္းက သင္ခဲ ့ရသည္ ့ the slave dream ကဗ်ာ ကိုမၾကာခဏရြတ္ေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေႏြရာသီ ၾကိဳ တင္လခ ေရာင္းရန္ စပ္ေပးသည္။ မတန္တဆေစ်းျဖင့္ ေရာင္းျပီး ကားလတ္မွတ္ျဖတ္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတြင္ ကားေဆာင့္သျဖင့္ သူ ့ဖင္ေညွာင္ရိုးမွ မီးပြင့္မလားထင္ရသည္။ ငွက္ဖ်ားက ရွင္းရွင္းမေပ်ာက္ေသး။ သို ့ေသာ္ သူ အိမ္အရာက္ျပန္ခဲ့သည္။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေႏြရာသီ လခေငြမ်ားကို အိမ္သားမ်ားအား အပ္ရင္း အသက္ႏွင့္ရင္းျပီး ရခဲ့ေသာ သူေငြမ်ားကို ၾကည့္ခါ အရမ္း၀မ္းနည္း မိသည္။ တကၠသိုလ္ေတြျမန္ျမန္ျပန္ဖြင့္ပါေစ။ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးၾကီးမွ အျမန္လြတ္ေျမာက္ပါေစလို ့ အခါခါဆုေတာင္းမိသည္။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။

(28) WFP-MGD ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း

၁၉၉၆ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာလ

ရန္ကုန္ရံုးခ်ဳပ္မွအစီအစဥ္ျဖင့္ ၊ မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ကြင္းမွ ခရီးထြက္ဖို ့ျပင္ဆင္အျပီး၊ ေမွာ္ဘီမွ အိမ္သားမ်ားကို ႏွဳတ္ဆက္ကာစိတ္မပူရန္ အထပ္ထပ္မွာ ခဲ့သည္။ ပထမဆံုးအိမ္ကို ခြဲခြာျခင္းမဟုတ္ေတာ့ အရမ္းစိတ္မလွဳပ္ရွားမိ၊ မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္မွ ေလယာဥ္ျဖင့္ စစ္ေတြ၊ စစ္ေတြတြင္ တညအိပ္ျပီး ေနာက္တေန ့သေဘာၤျဖင့္ ဘူးသီးေတာင္ သို ့သြားသည္။

သေဘၤာမွာ ရေသ့ေတာင္ျမိဳ ့ အလြန္ ျမစ္အတြင္းတြင္ ေသာင္ေနသျဖင့္ ေန၀င္မွ ဘူးသီးေတာင္ ဆိပ္ကမ္းသို့ ေရာက္သည္။ ေမာင္ေတာရံုး မွ တာ၀န္ခံ ျမန္မာလူမ်ိဳးဦးေလးႏွင့္ ဘယ္လဂ်ီယမ္ႏိုင္ငံသား၊ ဘူးသီေတာင္ရံုးတာ၀န္ခံ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသား တို ့က်မတို ့ အုပ္စုကို လာေရာက္ၾကိဳဆိုၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ လသာသာႏွင့္ language မ်ားကို သေဘၤာမွ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ ့တံတားျဖင့္ ကမ္းေပၚ ေရာက္ေအာင္တက္ရသည္။

ညစာကို ဘူးသီးေတာင္ရံုး အေနာက္ဘက္လမ္းမွ ထမင္းဆိုင္တြင္ သြားေရာက္ စားေသာက္ခဲ့သည္။ ထမင္းဆိုင္မွာ အိမ္ဆိုင္ျဖစ္ျပီး အတို ့အျမွဳပ္စံုလွသည္။ အရိပ္ေကာင္းေသာအိမ္၀ိုင္းအတြင္း ေအာက္ထပ္တြင္ ထမင္းခံုတန္းမ်ား ခ်ထားျပီး လက္ေဆးရန္အတြက္ အိမ္အျပင္ သရက္ပင္ေအာက္မွ ေက်ာက္စည္တြင္ သြားေဆးရသည္၊ အတူတူလာေသာ ဆယ္ေျမာင္းအင္ဂ်င္နီယာ ၃ဦးနွင့္ တိုက္ၾကီးမွ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္ စုစုေပါင္း ၅ေယာက္စလံုး ေအာင္တံခြန္ တည္းခိုခန္းတြင္ တည္းၾကသည္။

ေရနံဆီမီးခြက္မ်ား ေအာက္လင္းဓါတ္မီး မ်ား သာထြန္းထားေသာ ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ ့ကို ၾကည့္ကာ အနည္းငယ္ ေၾကာက္မိသည္။ ယခင္က မီးမရွိေသာျမိဳ ့မွာ မေနဘူးေသာေၾကာင့္ ၄င္း၊ ပထမဆံုး အေမွာင္ထု ကို ၀န္စီစလြယ္ျဖင့္ လာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ၄င္း၊ ခရီးပန္းေသာေၾကာင့္ ၄င္း၊ ညဘက္ တည္းခိုးခန္းထဲမွာ ၾကိတ္ငိုမိသည္။ ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္ ဘဂၤလီဘာသာ စကားေျပာသူတို ့ တည္းခိုပံုရသည္။ တညလံုးစကားေျပာသံမ်ား ႏွင့္ တံခါးပိတ္သံ အေႏွာင့္အယွက္ မ်ားေၾကာင့္ မိုးစင္စင္သာ လင္းသြားသည္။

ေနာက္တေန ့မနက္ေစာေစာပိုင္းတြင္ တာ၀န္က်ရာ ေမာင္ေတာျမိဳ ့သို ့ရံုးကားျဖင့္လာေရာက္ၾကိဳဆိုသည္။ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာ လမ္းမွာ အလြန္ၾကမ္းသည္။ ဥမင္လွိဳင္ေခါင္း ၂ခုကို ျဖတ္ရသည္။လွိဳင္ေခါင္း အရွည္ နွင့္ လွိဳင္ေခါင္းအတို တို ့သည္ ေတာင္ပတ္လမ္း အတိုင္းေဖါက္ထားျပီး ေတာင္၏တဘက္အျခမ္းတြင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ားရွိသည္။ ေတာဆင္ရိုင္းမ်ား ၾကက္စားရာ ေနရာျဖစ္သည္ ဟု ယာဥ္ေမာင္းသူက ေျပာသည္။

နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကားစီးျပီးေနာက္တြင္ ၃မိုင္စခန္း၊ နစက (နယ္စပ္ေဒသကြပ္ကဲေရး check point) ကိုျဖတ္ကာ ေမာင္ေတာရံုးသို ့ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

Operation ေဒသ၏ မွတ္မိသမွ် village tract ေလးမ်ား၏အမည္မွာ အလယ္သံေက်ာ္ ၊ ေက်ာက္ပန္းဒု၊ ေရႊဇား ၊ ေမာင္နီရြာ ၊ ကညင္တန္း ၊ ကာလီဇာဘန္းကာ ၊ ကညင္ေခ်ာင္း ၊ ေရႊဇားဂံုးနား ၊ ေတာင္ျပိဳ ၊ ဗႏၵဳဳလ ၊ ငခူရ ၊ က်ိန္ေခ်ာင္း ၊ ဘဂံုးနား ၊ ဒါးပိန္စာရ ၊ ေဂၚဒူသာရ ၊ ပဒင္း ၊
ေရခ်မ္းျပင္ ၊ ဒါးၾကီးစား၊ နာမည္မ်ားမွာ အေတာ္လွသည္။

ပင္လယ္ႏွင့္ နီးေသာ ရြာမွာတြင္ ေရငံပုဇြန္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ အလယ္သံေက်ာ္ ကမ္းေျခမွာ ေက်ာ္ၾကားျပီး၊ အလယ္သံေက်ာ္ေက်းရြာတြင္ အရည္ေသာက္ အုန္းသီးေပါသည္။ ငပိ ၊ ငါးေျခာက္ လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူ မ်ားလည္း ရွိသည္။

ေနာက္မွ ဆက္ေရးပါဦးမည္။