မနက္အေစာၾကီးထျပီးကားဂိတ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ အလင္းေရာင္ရွင္းရွင္းမျမင္ရတဲ ့မွဳန္ျပျပဓါတ္တိုင္ေတြရဲ ့အားကိုးနဲ ့ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းတေလ်ွာက္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊တရားဂုဏ္ေတာ္နဲ ့သံဃၤာဂုဏ္ေတာ္တို ့ကိုရြတ္လာခဲ့တယ္ ။ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္လုနီး။မိနစ္ ၂၀ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္အျပီးမွာ ေခြး၃ေကာင္ေက်ာင္းတဲ့ လူ ကိုေတြ ့မွ အေၾကာက္ေျပသြားတယ္ ။
ရဲစခန္းေရွ ့ကမွတ္တိုင္မွာ ဘစ္စကားေစာင့္ရတယ္ ကိုယ့္ျမိဳ ့ေပၚကိုသြားတဲ့ဘစ္ကားကအေစာၾကီးမထြက္လို ့တျခားျမိဳ ့သြားတဲ့ဘစ္ကို ေစာင့္ ရင္း ရဲစခန္းမ်က္နွာစာတယ္လီဖုန္းနဲ ့ကပ္ထားတဲ့စာ က
ရဲစခန္းေရွ ့ကမွတ္တိုင္မွာ ဘစ္စကားေစာင့္ရတယ္ ကိုယ့္ျမိဳ ့ေပၚကိုသြားတဲ့ဘစ္ကားကအေစာၾကီးမထြက္လို ့တျခားျမိဳ ့သြားတဲ့ဘစ္ကို ေစာင့္ ရင္း ရဲစခန္းမ်က္နွာစာတယ္လီဖုန္းနဲ ့ကပ္ထားတဲ့စာ က
"When this police station is closed you should make all enquires using the telephone below. Please lift the handset, press the button and wait for a response."
တဲ့။ ရဲစခန္းကိုၾကည့္ေတာ့ မီးေတြကလင္းထိန္လို ့။ ကားကို မိနစ္ အနည္းငယ္ေစာင့္ျပီး ေနာက္တျမိဳ ့မွာ ရထားခ်ိန္းတယ္ အဲဒီေနာက္ ျမိဳ ့ၾကီးကို ေ၇ာက္ေတာ့ မနက္ ၇နာရီ ၄၅မိနစ္၊ ေျမပံုအားကိုးနဲ ့သြား၇မဲ ့ရံုးကိုရွာတယ္။ လမ္းတို ေလးေတြကမ်ားေတာ့ မ်က္ေစ့ လည္ျပီး မေတြ ့နိုင္ဘူး။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူေတြရယ္။ သတင္းစာအလကား လိုက္ေပးေနတဲ ့အဖိုးၾကီးရယ္။ vitaminေဖ်ာ္ရည္ အလကားေပးေနတဲ ့ေၾကာ္ၿငာကားရယ္ကိုေမးတယ္။ လူေတြက လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကိုရပ္ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ findout လုပ္ေပးၾကေပမဲ့ က်မသြားမဲ ့ရံုးကိုသူ တို ့ေသခ်ာမညြန္တတ္ၾကဘူး။
လမ္းေတြမွားျပီးေနာက္ မွာ Indian နဲ ့တူတဲ ့ရံုးသမားျဖစ္ဟန္တူတဲ ့လူတေယာက္ကို ေမးမိတယ္။ အဲဒီလူက သူသြားမဲ ့လမ္းနဲ ့တေက်ာထဲဘဲဆိုျပီး က်မကိုလမ္းညႊန္ေပးတယ္။ က်မကလမ္းေပ်ာက္ေနတာ မိနစ္ ၃၀ ရွိသြားျပီ လို ့ေျပာေတာ့ အံၾသျပီး ဒီမွာကဒီလိုဘဲ ေနာက္ဆိုမမွားေတာ့ပါဘူးတဲ့။ က်မေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုဆုေတာင္းေပးဦးတဲ ့။ ဘာမွန္းေတာ့က်မ မသိေတာ့ have a nice day လို ့ေျပာခဲ့တယ္။
ရံုးေအာက္ေရာက္ေတာ့အမည္စရင္းသြင္းျပီးရံုးေရွ ့မွာေစာင့္ တယ္ရံုးက ၉နာရီဖြင့္၇မယ္ဆို ေပမဲ ့လူအရိပ္အေရာင္ကို ၉နာရီခြဲ အထိမျမင္ရဘူး။ ရာသီဥတုက အရမ္းေအးေတာ့ေခါင္းေတြကိုက္လာတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ allstar ဖိနပ္ပါးထဲကက်မရဲ ့ေျခေခ်ာင္းေတြ က်ဥ္ျပီး ပူးကပ္ေနလို ့ေျခေထာက္ကိုခဏခဏ shake လုပ္ေနမိတယ္။
၉နာရီ၄၀ေလာက္မွာ ရံုးက ဒရ၀မ္ပံုစံုလိုလို ။ officer လိုလို ပါကစ္စတန္လို လူက အလကားေန၇င္းအားလံုးကို ေဟာက္ေနတာနဲ ့ငို ခ်င္ရက္လက္တို ့ျဖစ္ေနတယ္ ။ queue ျပန္လုပ္ဖို ့သူကေျပာေတာ့ က်မမုန္းတဲ့ နိုင္ငံက လူ (ေယာက္က်ား)မ်ားဟာ က်မတို ့မိန္းခေလးေတြကို တြန္းတိုက္ျပီး ေရွ ့ေ၇ာက္ေအာင္တန္းစီ ၾကတယ္။ အရင္နာမည္စရင္းေရးတုန္းက က်မ က နံပါတ္ ၆ အခုက်ေတာ့ နံပါတ္ ၃၀ေက်ာ္ ေနာက္ဆံုးမွာ။ က်မနဲ ့အတူ မိန္းခေလးေတြအကုန္လံုး ေနာက္ဆံုးမွာ အဲဒီရံုးက တေန ့ကိုမွ လူနည္းနည္းဘဲေတြတာ။ က်မလက္ေလွ်ာ့ျပီး ျမိဳ ့ထဲဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္ ။ လမ္းမွာ မ်က္ရည္၀ဲတယ္။ ငါ ့အနွဲ ေနာ္ အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့မ်ားဆို ျပီ။
လမ္းေတြမွားျပီးေနာက္ မွာ Indian နဲ ့တူတဲ ့ရံုးသမားျဖစ္ဟန္တူတဲ ့လူတေယာက္ကို ေမးမိတယ္။ အဲဒီလူက သူသြားမဲ ့လမ္းနဲ ့တေက်ာထဲဘဲဆိုျပီး က်မကိုလမ္းညႊန္ေပးတယ္။ က်မကလမ္းေပ်ာက္ေနတာ မိနစ္ ၃၀ ရွိသြားျပီ လို ့ေျပာေတာ့ အံၾသျပီး ဒီမွာကဒီလိုဘဲ ေနာက္ဆိုမမွားေတာ့ပါဘူးတဲ့။ က်မေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုဆုေတာင္းေပးဦးတဲ ့။ ဘာမွန္းေတာ့က်မ မသိေတာ့ have a nice day လို ့ေျပာခဲ့တယ္။
ရံုးေအာက္ေရာက္ေတာ့အမည္စရင္းသြင္းျပီးရံုးေရွ ့မွာေစာင့္ တယ္ရံုးက ၉နာရီဖြင့္၇မယ္ဆို ေပမဲ ့လူအရိပ္အေရာင္ကို ၉နာရီခြဲ အထိမျမင္ရဘူး။ ရာသီဥတုက အရမ္းေအးေတာ့ေခါင္းေတြကိုက္လာတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ allstar ဖိနပ္ပါးထဲကက်မရဲ ့ေျခေခ်ာင္းေတြ က်ဥ္ျပီး ပူးကပ္ေနလို ့ေျခေထာက္ကိုခဏခဏ shake လုပ္ေနမိတယ္။
၉နာရီ၄၀ေလာက္မွာ ရံုးက ဒရ၀မ္ပံုစံုလိုလို ။ officer လိုလို ပါကစ္စတန္လို လူက အလကားေန၇င္းအားလံုးကို ေဟာက္ေနတာနဲ ့ငို ခ်င္ရက္လက္တို ့ျဖစ္ေနတယ္ ။ queue ျပန္လုပ္ဖို ့သူကေျပာေတာ့ က်မမုန္းတဲ့ နိုင္ငံက လူ (ေယာက္က်ား)မ်ားဟာ က်မတို ့မိန္းခေလးေတြကို တြန္းတိုက္ျပီး ေရွ ့ေ၇ာက္ေအာင္တန္းစီ ၾကတယ္။ အရင္နာမည္စရင္းေရးတုန္းက က်မ က နံပါတ္ ၆ အခုက်ေတာ့ နံပါတ္ ၃၀ေက်ာ္ ေနာက္ဆံုးမွာ။ က်မနဲ ့အတူ မိန္းခေလးေတြအကုန္လံုး ေနာက္ဆံုးမွာ အဲဒီရံုးက တေန ့ကိုမွ လူနည္းနည္းဘဲေတြတာ။ က်မလက္ေလွ်ာ့ျပီး ျမိဳ ့ထဲဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္ ။ လမ္းမွာ မ်က္ရည္၀ဲတယ္။ ငါ ့အနွဲ ေနာ္ အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့မ်ားဆို ျပီ။
ေနာက္ထပ္ကားတဆင့္စီးျပီး လက္မွတ္ထုိး၇မဲ ့ရံုးကို ေရာက္တယ္။ က်မရဲ ့သတ္မွတ္ခ်ိန္ က ေန ့လည္ ၁နာ၇ီမွ က်မေ၇ာက္တာက ၁၁နာရီေလာက္မွာ အဲဒီမွာလဲ ဒရ၀မ္မ က က်မကိုစိမ္းစိမ္းၾကည့္ျပီး နင္၀င္လို ့မရဘူးေျပာတယ္။ အဲဒီရံုးကေနထြက္ျပီးကားဂိတ္ကို လမ္းေလ်ွာက္ရင္က်မ မ်က္ရည္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ က်လာတယ္။ အဲဒါနဲ ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့ ။ သူငယ္ခ်င္းက ကားပတ္စီးေန ငိုတာကိုရပ္။ ျမိဳ ့ထဲကၾကာၾကာထိုင္လို ့ရမဲ့ first food ဆိုင္ သို ့မဟုတ္ coffee ဆိုင္မွာထိုင္ျပီးအခ်ိန္ျဖဳန္းဖို ့အၾကံေပးတယ္။ က်မေလ ဘာ့ေၾကာင့္အဲဒီေလာက္ ၀မ္းနည္းမွန္းမသိဘူး။
အိမ္ကိုျပန္ေ၇ာက္ေတာ့ ညေန ၅နာ၇ီခြဲျပီ။ ရင္ထဲမွာ အရမ္းကိုနာျပီးေမာတယ္။ က်မေလ အသက္အရြယ္နဲ ့ညီတဲ့ ရင့္က်က္မွဳ ေတြ ။ ခံနိုင္ရည္ေတြရွိခ်င္တယ္။ ဒါေတြ အားလံုး က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ built လုပ္ရမွာနားလည္ထားေပမဲ ့က်မခုထိ အားငယ္တတ္တုန္းဘဲ။
No comments:
Post a Comment